سلام وقتتون بخیر باشه
میخواستم راجب یک موضوعی ازتون راهنمایی بگیرم
من سمیرا ۲۳ ساله و یک فرد درونگرا هستم نمیخوام باشم دوست دارم بگم بخندم و ابراز وجود کنم ولی متاسفانه نمیتونم
دوست دارم بهم توجه بشه احترام گذاشته بشه به حرفام گوش کنن ولی متاسفانه هیچ کسیی از با من بودن لذتی نمیبره و با هر کی دوست میشم بعد یه مدت ازم فاصله میگیرن
جوری شده که فقط برای اینکه دوستی داشته باشم شدم سنگ صبور اطرافیانم درد هاشون رو میگن و من دلداری میدم ولی کسی نیست که ب من گوش کنه
وقتی هم که میگم اصلا گوش نمیدن
هیچ کس از من خوشش نمیاد و خب اینو کاملا متوجه میشم گاهی میشنوم که خیلی از ادما از من بدگویی میکنن
نمیدونم باید چیکار کنم و کلافم از رفتار اطرافیانم
فکرم وسواس شده و همیشه فکر میکنم که من یک عیبی دارم من خیلی پایین تر از بقیه هستم
همیشه در تلاش هستم که اطرافیانم بامن هم کلام بشن و توجه کنن و خیلی مواقع از از توجه رفتار بقیه نسبت ب فرد دیگه حرصم میگیره و میگم من چی کم دارم که همه با من دشمن هستن
با خیلی از افراد زندگیم هم قهر هستم یا مشخص میکنم که از فلان شخص خوشم نمیاد و من هیچچچ دوست صمیمی ندارم یه جورای گدای محبت هستم
لطفا کمکم کنید 😞
سمیرا جان من پاسخ شما را در بخش دیگه برات نوشتم
تاپیکت متفاوت بود درسته؟
نظرات
دیدگاهتان را بنویسید