افكار

سلام وقت بخير چرا اكثر مواقع تا كسي با يه لبخند و مهربوني باهام ارتباط برقرار ميكنه مثل اين هاي كه تا الان همچين چيزي نديدن فكر ميكنم از من خوشش مياد در حالي كه شايد خصوصيت اخلاقي خودشه البته اينو كه مينوسيم احساس شرم دارم از اينكه انقد زود باورم يا اينكه عقلم به چشمم و مطلب ديگه اينكه سريع دوس دارم از بدبختي هاي زندگيم براش تعريف كنم و بهش بگم چقد زندگي سختي داشتم نه در ظاهر زندگي سختي داشته باشم انچه تجربه كردم از درون سخت بود. چرا اين اتفاق ميفته ، زود باور بودن ام بخاطر چيه؟!