فرزندان

درود بر شما 

اولین و مهمترین نکته پذیرش این موضوع هست که در این سن نمیتونیم انتظار رفتارهای بالغانه از نوجوانان داشته باشیم، حتی از لحاط کارکرد مغزی هم بچه  ها در این سنین بخشی از مغزشون که در تصمیمات منطقی نقش داره هنوز به رشد نرسیده . اگر این موضوع را ابتدا بپذیرید روی نگرانی شما میتونه تاثیر کمتری داشته باشه و بیشتر مدارا کنید.

موضوع مهم دیگه اینکه توصیه ها و باید ها و نبایدهاتون را برای بچه ها عادی نکنید چون اگر مدام به اونها تذکر بدید به تدریج صدای شما عادی میشه و کم کم بهتون بی توجه میشن و اولین و دم دست ترین راهی که براشون میمونه اینه که از شما فاصله بگیرن و محیط خانواده را امن ندونن. 

اگر فرزند شما مشکلی داره مثلا نظافت نکردن اتاقش، اجازه بدید تبعات نامنظمی اتاق را خودش متوجه بشه ، و در عین حال همزمان راجع به موارد مختلف باید و نباید مشخص نکنید. سعی کنید ابتدا روی یک موضوعی که به نظرتون مهم تر هست صحبت کنید و با لحن سرزنش نباشه.

اگر برای همکاری در امور خونه میخواید ازشون کمک بگیرید ابتدا سعی کنید این همکاری را توسط خودتون و همسرتون به نمایش بگذارید، اگر پدر یعنی همسر شما هم باهاتون همکاری کنه ، خواه ناخواه این الگو در ذهن بچه ها جای میگیره. برای انجام کارهای خانه اگر مقاومت میکنند ازشون بخواید اگر حق انتخاب داشته باشن کدوم مورد را حاضر هستند انجام بدن. با اینکار یعنی دخالت دادن نظر اونها به تدریج راه صمیمت و تعامل را باهاشون باز میکنید. اگر بخوام کتابی در خصوص رفتار با فرزندان معرفی  کنم، کتاب « علیه تربیت فرزند» نوشته آلیسون گوپنیک را پیشنهاد میکنم مطالعه کنید تا به همه سوالاتتون جامع پاسخ داده بشه. این نویسنده روانشناس هستند و کتاب ایشون حاصل پژوهش های متعدد در خصوص تربیت فرزندان هست.