طرد شدن

تو دو خدا بهم جواب بدید خیلی حالم بده سردرگمم و نمیدونم باید چیکار کنم پارتنرم فردا از ایران میره و سه روزه با من تماسی نگرفته نمیدونم باید خودم بهش زنگ بزنم و پیام بدم یا صبر کنم خیلی استرس دارم و تو دلم آشوبه تحمل هیچی رو ندارم صدبار گوشی رو برداشتم پیام بدم و کنار گذاشتم راهنماییم کنید لطفا فردا بره دوباره تا چندسال نمیبینمش

درود بر شما، اول از همه، درک می‌کنم که شما در حال تجربه‌ی یک فقدان عاطفی بسیار دردناک هستید. رابطه‌ای که بر پایه‌ی علاقه و تلاش چهار ساله بنا شده، حالا بدون پاسخ و بدون پایان مشخص متوقف شده، و این دقیقاً همون چیزیه که ذهن رو به سمت نشخوار فکری، بی‌قراری و بلاتکلیفی می‌بره. اجازه بده قدم‌به‌قدم نگاه کنیم چه کار می‌تونید بکنید. ۱. واقعیت موقعیت را همان‌طور که هست ببینید، نه آن‌طور که دوست داشتید باشد رفتار این آقا—از انکار حمایت، ناپدید شدن بدون توضیح، قطع تماس، و پذیرش فشار خانوادگی—نشانه‌ی اجتناب هیجانی، بلوغ هیجانی پایین و عدم پذیرش مسئولیت عاطفی است. شما نمی‌تونید رابطه‌ای سالم با کسی بسازید که در مواجهه با تعارض، غیبت رو به گفت‌وگو ترجیح می‌ده. تکنیک: بنویسید «دوست داشتم او چگونه باشد» و «واقعاً چگونه بود». این کار به تفکیک «فانتزی رابطه» از «واقعیت رابطه» کمک می‌کنه. ۲. غمِ از دست دادن عشق را عزاداری کن، نه انکار یا انتظار درمانگران معتقدند پایان یک رابطه‌ی جدی، مثل سوگ از دست دادن یک عزیز است. تا زمانی که اجازه ندی احساساتت عبور کنن—نه فقط پنهان بشن—درمان عمیق اتفاق نمی‌افته. احساساتی مثل: • شوک • خشم • غم • ترس از رها شدن • احساس بی‌ارزشی همه طبیعی‌ان، ولی باید ازشون عبور کرد نه فرار. تکنیک: نوشتن نامه‌ای که برای او نوشته‌ای ولی ارسال نمی‌کنی، بهت کمک می‌کنه هیجانات سرکوب‌شده رو تخلیه کنی و ببینی چقدر در این رابطه تلاش کردی. ۳. شما قربانی نیستید—شما انسانی هستید که حد و مرز داشت ولی بارها نادیده گرفته شد رابطه‌ای که در اون: • خانواده به شما توهین می‌کنن • طرف مقابل بی‌موضع می‌مونه • بار رابطه فقط روی دوش شماست این رابطه نابرابر و سمیه—even if love was real. پیشنهاد تخصصی: تمرین “مرزگذاری سالم” رو شروع کنید. هر روز بنویسید «در آینده چه چیزهایی رو در رابطه نمی‌پذیرم» و بهش پایبند باشید. عزت‌نفس، از همین تصمیم‌های کوچک تغذیه می‌شه. ۴. رها کن، نه برای اینکه ضعیفی، برای اینکه قوی شدی و دیگه نمی‌خوای منتظر رفتارهای ناپخته بمونی وابستگی عاطفی با دوست داشتن فرق داره. وقتی کسی «بی‌خبر می‌ره» و «هیچ توضیحی نمی‌ده»، و شما هنوز «منتظر» هستی، این نشونه‌ی یک چرخه وابستگی ناسالمه. تکنیک پیشنهادی ACT (درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش): هر وقت فکرت می‌ره سمت او، بگو: «من متوجه‌ام که ذهنم منو به سمتش می‌بره، ولی الان انتخاب می‌کنم که به خودم توجه کنم.» ۵. گام‌های بعدی: ترمیم، نه پیگیری • اگر دسترسی دارید، مشاوره فردی شروع کنید (حضوری یا آنلاین) • شبکه‌ی حمایت اجتماعی سالم برای خودتون بسازید (دوستان غیرقضاوت‌گر) • خودتون رو درگیر یادگیری، فعالیت بدنی و هدف‌های کوچیک کنید تا ذهن فضا برای بازسازی داشته باشه چهار سال گذشته بخشی از مسیر شما بوده، اما تعیین نمی‌کنه چه کسی هستید. رابطه‌ای که سکوت و ناپدید شدن راه حلشه، جای بازگشت نداره. حالا وقتشه که نه برای او، بلکه برای خودت بجنگی و اينكه حالا وقتشه كه از يك مشاور كاربلد و حاذق كمك بگيريد. دوره رايگان تله هاى زندگى را در وبسايت و اكادمى انلاين طى كنيد. https://radiobina.net/workshops/4/schema-therapy

سلام مریم جان ممنون ار همراهی و مشاوره من دوره تله های زندگی رو گذروندم و متاسفانه تا الان متوجه تله رهاشدگی ، وابستگی ، تله سوء ظن و بدرفتاری، تله فقدان عاطفی دارم نمیدونم چرا اینجوریه درصورتی که من تو یه خونه آروم و با عشق بزرگ شدم. تکنیک ها رو انجام دادم ولی هیچکدوم حال منو بهتر نکرد با مشاور صحبت کردم ولی هیچ تاثیری برام نداشته یجورایی حس میکنم دیوونه این مردم نبودش آزارم میده جوری که ادامه زندگی برام سخت میشه من تحصیلات کارشناسی ارشد دارم از وقتی یادمه درحال مطالعه بودم نقاش هستم و درحال یادگیری زبان به اطرافیانم میتونم کمک کنم ولی به خودم نه دیوانه وار میخوام که این آقا باشه میدونم اشتباه میدونم کاری کرده که قابل بخشش نیست و به درد آینده من نمیخوره ولی نمیتونم رها کنم واقعا ادامه زندگی بدون اون برام سخت شده. البته باید بگم که من تو سن ۱۷ سالگی یه ازدواج به اجبار خانواده داشتم که سراسر سختی بود و بدترین رفتارها رو تحمل کردم حتی کتک خوردن.