تنهایی و وابستگی

سلام ممنونم ازتون برای پادکست پر محتوا و امکان درد و‌ دل کردن. من در یک خانواده تا حدودی جامعه گریز بزرگ شدم که به اصطلاح سعی در خونگی بار اوردن من داشتن…که البته موفق هم شدن. هیچ زمان یاد نمیدم که دوستی نزدیک با افراد رو تجربه کرده باشم، چه در دوران مدرسه چه دانشگاه. همیشه در زمینه نگه داشتن دوست مشکل داشتم و تا اینکه شرایط کارم جوری شد که بیشتر توی خونه باشم و به کل فرصت دوستی های جدید و کار کردن روی این مهارت رو هم از دست بدم. در این حین خانوادم که سعی کردن من رو این طور بزرگ کنن هم من رو تنها گذاشتن، به این صورت که برام وقتی نمیذارن، به حرفام اهمیت نمیدن یا سواستفاده میکنن و …. و من شدیدا احساس تنهایی میکنم توی سن ۲۳ سالگی دلم هوس کوه رفتن، خندیدن، بودن در جمع و در کل سرزندگی و شادابی کرده ولی احساس طرد شدگی دارم. دوست دارم تنها این کارهارو انجام بدم ولی من توی همه کارام تنهام…کافیه واقعا نمیدونم چرا محبوب نیستم حتی الان در برقراری رابطه عاطفی هم مشکل دارم و تا به حال پارتنر نداشتم. نمیدونم برای تغیر شرایط باید چکار کنم، فقط میدونم که نیاز به راهنمایی دارم. البته این نکته هم حائز اهمیت هست که مادرم شدیدا سعی در کنترل کردن من داره و دائم سعی میکنه بهم گوشزد کنه که دوستام دارن ازم سواستفاده میکنن و… البته که نمیدونم چرا همیشه صحبت هاش به واقعیت تبدیل میشن!ولی بین بدبینی و واقعیت کلی فاصله هست خیلی زیاد هم به من مشکوک هستن به این صورت که اگر من بگم چرا کسی با من نمیاد کوه میگه با کی میخوای بری که داری الکی غر میزنی و نقش بازی میکنی!! و همین میشه که میشه آش نخورده و دهن سوخته:)